Catalog


Stories / Verhaaltjes
A QUESTION...TOO MANY Three horses asked a fairly young bird: "What are you planning on - what are you striving for - when you get out of bed in the morning?" "I really enjoy singing and whistling and try to do that every day a little bit better!" Somewhat further the horses walked to a flower and ... ? "Well, said the flower, I want to look beautiful and if at all possible prettier and prettier! That makes me very happy! Many hours later, in the deep of the night, while they were laying so nicely on the grass the three horses looked at the moon and asked her ... ? The moon answered: "I really like it that I am a light in the darkness ... the darker the night, the brighter I appear to be!" Last of all the friendly horses asked the same question to an older gentleman, who was sitting rather relaxed on a bench with a pile of 'heavy' books beside him. Astutely he remarked: "Birds, flowers and the moon don't strive for anything and beside that they don't speak either!" Nevertheless the horses asked him again: "What are you planning on when you get out of bed in the morning?" Regretfully the man said nothing ... it remained silent ...! M. van Gaalen Sr. Mount Brydges, woensdag, 6 maart 2024 GO TO INDEX
BETSY LIKES GRAPEFRUIT ... Not that long ago they had grapefruit for dessert. When he had spooned one half empty, his daughter - Betsy (9) stated that she was not impressed with what she had noticed. Apparently there was still some fruit in her father's part of the 'shell.' A couple of days later, they split a grapefruit again and he was promptly reminded by her of his last performance. After they had eaten the grapefruit, Betsy handed out marks. She gave herself without any hesitation a ten, her mother an eight, her sister - Margaret a seven, and her father ... a five! When he spoke with her just before she went to sleep - with the most pitiful voice that he could muster - and asked her if he could not get a six, she was adamant. "No, dad, you are not that close to Margaret." After she had said that, she turned herself over and went to sleep with a smile on her face. She was obviously totally content with her perfect score, but even more so with her father's miserable five. Betsy surely likes grapefruit! However, also to her, nothing tastes as sweet as beating ... dad - even when you invent, from start to finish, your own game. That is, after all, sweetness beyond compare! M. van Gaalen Sr. Mount Brydges, zondag, 11 februari 2024 GO TO INDEX
DE KONING GAAT WANDELEN De koning trok zijn schoenen aan, stond op, pakte zijn jas en maakte aanstalte om een eindje te gaan lopen. Hij was slecht gestemd en bromde maar wat: "Ik krijg er gewoon zware hoofdpijn van!" Mensen stemden hem soms teleur, soms stelde hij hun teleur, en niet minder vaak zichzelf. Een klein muisje zag plots, toen de koning naar buiten liep, een grote, zwarte schoen naast zich neerdalen. Het muisje wilde wel vluchten, maar het was al te laat! Er volgde een enorme dreun - het leek wel een aardbeving! - en het muisje stond verstijfd van schrik stil, het was als het ware aan de grond genageld! De koning had het muisje gezien, liep niet meer verder, knielde neer en stelde het gerust. Toen het muisje bijgekomen was van de schrik, vroeg de koning hem: "Waar woon jij?" Het beduuste muisje antwoordde hem: "In een holletje," en stamerde met een zacht, lief stemmetje: "Wa, waa ... waar woont u?" "O," zei de koning, "ik woon hier, in het paleis." "Woont u daar alleen?" vervolgde het muisje. "Nee, er wonen en werken veel mensen bij mij," sprak de koning. "Woon jij daar met je familie?" vroeg de koning, terwijl hij naar een holletje wees. "Nee, ik woon geheel alleen in dat holletje, maar ik heb veel vriendjes in het hele land!" zei het muisje met glinsterende oogjes. Zo héél spontaan, zonder daar eigenlijk goed over nagedacht te hebben, zei de koning: "Zou je het leuk vinden om enige dagen bij mij, in het paleis, te logeren?" Met grote ogen herhaalde het muisje wat het zojuist gehoord had: "... in het paleis, logeren?" Het kon zijn oren haast niet geloven! De koning ging verder: "Ja, samen met je vriendjes. Ik kan ze met een auto ophalen!" Een week nadien reed de koning - die zich behoorlijk vermomd had - door alle twaalf provincies van Nederland om de vriendjes op te halen, en zodoende kwam hij in: Haarlem, Leeuwarden, Utrecht, Middelburg, Assen, 's-Hertogenbosch, Maastricht en nog meer steden en plaatsen. De koning had persoonlijk, in het geheim, een prachtige kamer in het paleis ingericht voor het muisje en zijn vriendjes. Niemand wist daar dan ook maar iets van en bovendien mocht geen mens - alleen bij hoge uitzondering - maar dan ook één voet in die kamer zetten! Toen zij dat vertrek betraden zagen de muisjes heel veel moois, maar, door de gebaren van de koning, liepen zij regelrecht naar het prachtige balkon! Zij genoten allen van het schitterende uitzicht ... zo hoog boven al die mensen - zij leken wel speldenknopjes! en, in de verte ... "Zie je dat?, dat?, en al die vlaggen?," riepen de muisjes elkaar toe. Zij waren geen van allen ooit in zo'n hoog gebouw geweest! Al gauw lag de koning, zonder enige aarzeling, op de vloer met al die leuke, jonge muisjes te spelen. Ze zaten op kasten, tussen poppen, in autootjes, op een racebaan, in een viskom, op een wip wap, liepen op een evenwichtsbalk, slingerden aan een lamp, speelden verstoppertje en tikkertje, voetbalden, stoeiden, knikkerden en dansten er vrolijk op los. De koning bestelde allerlei lekkernijen, welke in werkelijkheid voor de muisjes bestemd waren. Die tractaties werden prompt, op prachtige grote schalen, met de nodige drankjes door een lakei in de kamer van de koning gebracht. Echter de koning bracht, binnen een mum van tijd, al het lekkers naar de omgetoverde kamer en zette alles op de tafel waaraan, doorgaans ... ministers zaten! De koning wist dat de muisjes heel erg van kaas hielden en zodoende waren er stukjes kaas, kaasfondue, kaaskoekjes, kaasstengels, kaasbroodjes, gevulde champignons met roomkaas, bitterballen met kaas, en vanzelfsprekend nog véél meer .... kaas!, en ... een kaastaart met brandende kaarsjes! De muisjes hadden het prima naar hun zin, de dagen waren voorbij gevlogen, en, voor zij het wisten, was de laatste volle dag aangebroken. De muisjes hadden niet zo goed geslapen en waren daarnaast vroeg opgestaan, maar dat kon hun niets schelen, het was immers een héle speciale dag! Een keer jaar, op zijn verjaardag, verscheen de koning op het balkon van het paleis. Op die zonovergoten dag had een grote menigte zich verzameld op het plein en zong erg uitbundig de jarige koning toe ... en, hij hun! De koning hield immers erg van zingen. De koning was een goede, spontane, gulle gastheer ... hij was blij - opgewekt - en daar was alle reden voor. Hij wuifde naar de mensen en knipoogde naar zijn nieuwe vriendjes, die geheel onopvallend op hun achterpootjes en met gestrekte nekjes achter hem, tussen de bloemenzee, stonden. Zij hadden zich allen, op aandringen van de koning, verkleed in wat zij ook maar wilden: de een als goochelaar, een ander als dokter, weer een ander als loodgieter, een voetballer een balerina, een dominee, een ober, een non, een visser, een astronaut, een soldaat ... en ga zo maar door. Zij luisterden heel aandachtig naar de koning die, zoals gebruikelijk op zijn verjaardag, een paar woorden sprak, en naar de vreugde volle muziek van de fanfare. De muisjes waren allen zo onder de indruk van het gebeuren, dat zij zichzelf tenminste voor één moment koning of koningin waanden! Nadat de koning al de muisjes uitgerust en wel weer keurig thuisgebracht had, ging de koning ook naar huis - naar het paleis. Hij streek neer in een comfortabele, luie stoel om even uit te blazen van alle drukte ... en, in geen tijd, binnen slechts een paar minuten, dreigden zijn ogen dicht te vallen ... het was ... ineens ... zo stil! Juist toen, op dat laatste moment, besloot hij om ... toch nog maar een eindje te gaan lopen. Nee, hij was, in tegenstelling tot ruim een week voordien, niet slecht gestemd, maar juist bijzonder goed! De koning lachte en dacht aan zijn nieuwe vriendjes. Tussen neus en lippen zei hij: "Daar knapt een mens nog eens van op!" M. van Gaalen Sr. Mount Brydges, woensdag, 19 oktober 2022 GO TO INDEX
HA, HA, HA OLIEBOLLENPLEZIER Daar kwamen zij een voor een uit de pan ... die lekkere oliebollen. Het was een lust voor het oog om te zien ... een, twee, drie, vier ... acht, negen! In een flits lagen zij, met hun dikke bruine buiken, te zonnen in de gulzige blikken van hun bewonderaars. Maar, geheel onverwachts rolden een aantal van hen, met witte jassen van poedersuiker, in nog veel grotere buiken! Met een hoge hoed op zijn hoofd, liep een Opa op straat en kwam daar een andere Opa tegen, die zei: "Je lijkt wel op een oliebol!" "Dat kan goed kloppen," zei de eerste Opa, "want ik heb er net een op!" "Heb je er niet meer?" vroeg de tweede Opa belangstellend. "Ja zeker, ik heb er een, voor onderweg, in mijn hoed gestopt! Zie, kijk maar!" Beide Opa's moesten toen vreselijk hard lachen ... zij lagen krom van het lachen! De Opa met de hoed vervolgde: " Ik ga nu naar huis en een dutje doen. Kom over een uurtje maar bij mij langs, dan ..." Opa's ogen vielen eensklaps dicht en droomde tamelijk luidruchtig van - je raadt het al - nog veel meer oliebollen met witte jassen. Van verre kon je Opa horen dromen ... "Men neme een schep bloem, flink suiker, een snufje zout, scheuten lauwe melk, een ei - want dat hoort erbij, de nodige boter, een kopje met krenten, een handvol rozijnen, en ... o, ja, niet te vergeten, gist! ... Zet de oliepan maar op het vuur ..." En, jawel, ook ditmaal klauterde spoedig een legertje oliebollen uit de pan. Zij glommen van oor tot oor. Het leken wel zoete, lieve, bruine beertjes! Plotseling schrok Opa wakker van het geklop. De andere Opa stond, zoals was afgesproken, voor de deur. Toen zij een schaal met met heerlijke oliebollen op een keurig gezet tafeltje zagen, konden zij niet langer wachten. Binnen een mum van tijd zaten zij daar tegenover elkaar .... en smakten en smakten er gezellig op los - zonder zelfs maar een woord te wisselen! Die Opa's leken toen wel ... zoete, lieve, bruine beertjes ... zij voelden zich zo rond ... en, ook zij, glommen van oor tot oor! M. van Gaalen Sr. Mount Brydges, vrijdag, 31 december 2021 GO TO INDEX
HUN WERELDJE Terug in gedachten. Jaren geleden stapte ik 's ochtends, onder het toeziend oog van een aantal kraaien, op mijn Gazelle in Mijnsheerenland - een klein plaatsje in de Hoeksche Waard - en fietste richting Klaaswaal. Daar zat ik dan op de fiets. De toch wel mysterieuze stilte van de morgen werd doorbroken door het ritmische geluid van de slepende ketting in de kettingkast van mijn fiets. Het was fris, vrijwel windstil, en hier en daar doorbraken prachtige zonnestralen de zijden dekmantel ... de grijze mist. Op het gras, langs de weg en sloten, lag de glinsterende dauw. In het weiland, aan de andere kant van de sloot en een draad, lagen en stonden de Zwartbonte - Friese koeien er allen heel vreedzaam bij. Zo nu en dan slingerde er staarten door de lucht, loeiden de koeien luidkeels, en graasden zij verder ... also de tijd niet bestond. Terwijl ik dat zo aanschouwde, twijfelde ik er niet aan dat zij genoten van het heerlijke, malse, groene gras. Het was een prachtig gezicht - die vredige wereld van die koeien ... zij waren één, bovendien waren zij één met de wereld om hun heen. Dat, is wat ik zag! Nu, na al die jaren, vraag ik mij nog steeds af wat die eenvoudige koeien, met hun grote, trouwe ogen, zoal aan de andere kant van die draad en sloten zagen ... hun (ons) wereldje! M. van Gaalen Sr. Mount Brydges, maandag, 14 maart 2022 GO TO INDEX WHAT WE SAW President John Fitzgerald Kennedy (May 29, 1917 - November 22, 1963) was more than a big brother. He was basically shy, young, energetic, a sportsman, smart, educated, open-minded, philosophical, well-mannered, cultured, approachable, warm, photogenic, Prince Charming, positive, fun-loving, caring, fatherly, forgivingly adorably flawed, essentially good, religious and free, liberal and conservative, articulate, convincing, decisive, a statesman, a man with direction, a visionary, and ... the future. President Kennedy was, in a way, neither male nor female for he somehow represented all of humanity. He was the ideal image - our projection - of what we like to see in a mirror when we are standing in front of it. President Kennedy was us ... was I! He was a modern day Moses, who would lead us from an era of darkness to light - from the edge of the wilderness of deep troubles and unimaginable evil wars, by a most adventurous path through the sky, to the moon ... yes, to the very doors of the lush and peaceful gardens of paradise itself! That is ... what we saw ... before ... with deafening hammer blows and totally blinding bolts of lightning ... bullets were fired. Matthijs van Gaalen Sr. Mount Brydges, maandag, 28 october 2013 GO TO INDEX WAREN ER MAAR MEER VOGELTJES De zon draait en draait, tot zij in het Westen staat en ondergaat Daar is de(ze) wind geboren, die is goed te horen Heeft zo vele wolken meegebracht, wat niemand had verwacht Nu regent het al dagen pijpenstelen, wat behoorlijk begint te vervelen Menigeen heeft verdriet, toch zingt een vogeltje ... een vrolijk lied! M. van Gaalen Sr. Mount Brydges, vrijdag, 10 december 2021 GO TO INDEX DE TAAL VAN HET LAND Zwaar weer zegt een heer Met een zucht kijkt hij, half in slaap gedommeld, naar de lucht O, klinkt het uit een hoek, dat is geen zoete koek Wat kan het mij eigenlijk schelen, ik zit mij hier toch maar te vervelen Laten we als de kippen naar binnen gaan, daar staat de kachel aan Ik heb liever wat uit de koffiepot en een bord vol gort Dat is gezond en het maakt je rond Luister op het land toch naar je boerenverstand Ach, zit niet zo te klessen, straks ga je nog flink aan de bessen Boerenjongens hier en daar, en je praat er nu al naar Ook al zijn je haren statig grijs, je bent toch niet zo wijs Ik zou het maar niet maaien, je kan ze immers niet opnieuw zaaien Laat mij nu niet heel hard lachen, jij zit de hele dag te paffen De wolken vliegen omhoog, ... het is nu zonovergoten en droog M. van Gaalen Sr. Mount Brydges, vrijdag, 1 januari 2021 GO TO INDEX HOE LANG DUURT HET NOG? levenslang Opgejaagd door grote nood, bonsde hij met een gebalde vuist op de deur van het kleine vertrek en riep ongeduldig, angstig en, ja, zelfs wanhopig met luider stem: "Hoe lang duurt het nog?" Van de andere kant kwam er vrijwel direct, al scheen het een eeuwigheid - levenslang, een bepaald niet geruststellend, tartend antwoord uit de cel, die, in plaats van gevangenschap, ironisch genoeg nu bevrijding moest bieden: "O, zet de klok maar even stil ... anders moet je daar mogelijk wel 15 minuten op wachten ... naar verlangen!" M. van Gaalen Sr. Mount Brydges, donderdag, 3 september 2020 GO TO INDEX DELFTS BLAUW Schotel met Hollands winterlandschap, 1896, naar Louis Apol Als wij, met veel aandacht, door een fotoalbum muizen, dan komen wij soms foto's tegen die ons voor vragen zetten - wat speelde er zich af, of wij menen juist iets opmerkelijks te zien. Diezelfde ervaring kunnen we ook hebben met schilderijen, en zo kijken wij nu naar de "Schotel met Hollands winterlandschap". Bevroren in de tijd, in een bevroren polderlandschap, en, ja, bevroren in gedachten staat een wat oudere dame daar bij die molen aan de vaart. De tijd staat stil ... en zodoende staat alles stil! Zonder twijfel stond de tijd niet stil voordat de schilder aan de slag ging - de klok tikte dag in, dag uit met de grootste regelmaat, de natuur liet ook van zich horen - zo nu en dan kraakte het ijs en fladderde er een vogel in het rond, en zij had zo-even nog aandachtig naar het raampje hoog boven in de molen gekeken. Evenzo, na het poseren voor de schilder draaide de wereld zoals immer gewoon door - de schapen blaten, en zij liep regelrecht naar de molen, waar het nodige werk op haar wachtte. Wat betreft de schilder ging het er hem echter niet om wat er plaats vond voor of na het poseren, maar om dat ene moment - dat de tijd stil stond, dat de natuur zijn adem inhield en dat zij, tussen twee hartslagen, als bevroren scheen. Wij zouden kunnen zeggen dat het hem ging om dat stille, dode moment tussen laag en hoog water - tussen eb en vloed. En inderdaad daar ging het hem om, maar ... Diep in gedachten verzonken stond zij daar en dacht zij, in dat ene adembenemende moment, aan de vele leuke dingen die zij gedurende haar jeugd had meegemaakt - het springen in een plas, het jagen op een vlinder, het rennen door het hoge gras, het zingen van de vogels, het vuurtje stoken, het verstoppertje spelen in en bij de molen, het vermaak met andere kinderen, en niet te vergeten het strelen van de ontelbare lammetjes. In dat ene moment zag zij een film van prachtige beelden uit haar jeugd. Niets was bevroren, niets was stil, alles bruiste van warmte, blijdschap en ... leven! Hoe was, hoe is dat mogelijk? ... in slechts één moment? ... Is het allemaal wel waar? Het beantwoorden van die vragen is wellicht niet aan ons, maar ... wij menen te mogen vertrouwen op wat de oudere dame ons mogelijk had kunnen vertellen. M. van Gaalen Sr. Mount Brydges, dinsdag, 15 september 2020 GO TO INDEX LICHT Het licht van enkele mensen is als het licht van de zon. Niet ongebruikelijk zien wij het meest spectaculaire schouwspel van het licht als ... de zon ... ondergaat. Heldere, schitterende, vlijmscherpe zonnestralen die, ondanks alles, zo onweerstaanbaar door angstaanjagende, gigantische, gitzwarte wolken snijden. M. van Gaalen Sr. Mount Brydges, dinsdag, 17 december 2019 GO TO INDEX BLAADJES AAN DE BOOM Jaren geleden zat ik op een avond rustig in de huiskamer, toen ik plotseling mijn vader in zijn slaapkamer enige keren vrij hard hoorde lachen. Op zich is dat niet zo vreemd, ware het niet dat mijn vader doorgaans niet al te vaak lachte. Enigszins bezorgd, liep ik zachtjes de slaapkamer in en zag dat hij lag te slapen en vermoedde dat hij waarschijnlijk gedroomd had. Op een nachtkastje, naast het bed, lag zijn schrijfpapier en vulpen. Met die pen had hij gedurende vele jaren eenvoudige, leuke, levendige verhaaltjes geschreven. Zij waren niet foutloos - hier en daar ontbrak een komma, soms waren de zinnen telang, etc., maar, er zat beslist iets speciaals in. Bijna ongemerkt beïnvloedde zij de lezer. Iemand merkte eens op, dat zij, op de één of andere manier, een draai aan het leven gaven. Mijn vader had de nodige fantasie en vertrouwde zelfs gedeelten van zijn dromen aan het papier toe. Een keer had hij gedroomd dat hij een boom was waaraan kleine, licht groene blaadjes groeiden, waarop leuke verhaaltjes geschreven waren. Op een zekere dag had de wind met volle kracht geblazen en al de blaadjes van de boom afgerukt en met zich meegenomen. Over de jaren, had mijn vader de meeste van zijn uitgewerkte verhaaltjes naar zijn enige vriend gestuurd. Zodoende vouwde hij ook dit verhaaltje en sloot het in een geadresseerde envelop. Een paar dagen nadien lag er, zoals gebruikelijk, een brief van zijn vriend in de bus. Mijn vader verwachtte een aardige, kritische reactie te ontvangen, maar, als een donderslag bij heldere hemel, werd pijnlijk getroffen door wat hij las. Zijn vriend schreef hem dat hij zou gaan verhuizen en alvast het één en ander opgeruimd had. Zijn correspondentie, met inbegrip van de verhaaltjes, had hij maar verscheurd. Mijn vader zei er geen woord van, maar ik merkte dat hij er perplex van stond en wist dat hij het niet zo gemakkelijk zou kunnen verwerken. De motivatie, om verder nog iets te schrijven, zakte hem prompt in de schoenen en er kwam ook, zo hij wel zei, vreemd genoeg niets meer in hem op. Ik vond het héél jammer, maar verder gaf er eigenlijk niemand iets om. Niemand miste immers iets - het leven was al druk genoeg, en derhalve was er ook geen verlies. De schrijfmap bleef op het nachtkastje liggen en de pen, waar de levendige verhaaltjes mee waren geschreven, lag er, als een dode, roerloos bij. Gisteren kwam ik 's-avonds héél laat weer eens thuis - zo noemen wij het huis van onze ouders. Mijn ouders hadden de benen al gestrekt, en daar zat ik dan in de huiskamer. Terwijl ik naar mijn uitgestalde, oude speelgoed op een kast keek, en mij ongemerkt in een andere tijd verplaatst had, sloeg de klok twaalf keer. Geheel onverwachts hoorde ik lachen en ging, enigszins bezorgd, een kijkje nemen. Ik zag mijn vader's grijze haren boven de dekens uitsteken en hoorde hem nogmaals lachen - hij droomde! Zaten er soms nieuwe blaadjes aan de boom? M. van Gaalen Sr. Mt. Brydges, donderdag, 31 januari 2008 GO TO INDEX A GLIMPS IN TIME WITH THE RIVER PRINCESSES Some time ago, I was at a get together in a hilly, wooded area in the countryside. At the end of a driveway a classic, timberframed house was situated, which was flanked, on the right side, by a smaller yet still sizeable guest house. Behind the house, on a somewhat elevated porch, one overlooks a nice, tranquil pond. In fact, if one wouldn't know better, one could assume that it was a part of a fairly significant creek, cutting it's way through the forest. It is a place where birds chase each other in the shadows and the bright sunlight, and circle around high in the sky; butterflies are carried by the wind and drift by; frogs find a path through the thick grass; bees hide and hum between lose stones; and coyotes have the freedom to roam all over at night, and howl loudly under the heavens. In all, it is very picturesque - idyllic. While sitting there, in a comfortable lawnchair on the porch, the following unfolded: Like a beautiful choreographed light hearted dance, on the keys of a piano, two River Princesses set out from the dock on the edge of the pond. Their kayaks sliced through the water and so they were on their way. Their chatter - which so uniquely marks teenagers, for they are expressions of a total freedom of all the cares of the world - muffled as it disappeared in the distance ... However, while they were about to launch their kayaks, I was siting on the edge of my chair, for I had already hatched a plan to sneak up on them and spatter them with the fairly cold water of the pond. Not too far from me, on the side of the pond were some trees, and I calculated that the River Princesses, upon their return, would not notice me. As I speedily went to that location, I looked in order to find something that I could spatter them with ... tree branches, small stones, etc.. All of a sudden, I noted a fair sized, roughly shaped, lump of clay ... Before I knew it, it momentarily hung in the air like a coconut or pinata - totally oblivious of gravitational force - patiently waiting to be hit by a bat ... and then ... with a huge bang - as if it had been hit by an enormous bat - the lump of clay landed on a kayak! Time stood still! - there was no tomorrow, yesterday or present. Time was no longer a continuous, straight line from start to finish. Time seemed to be multidirectional - bouncing around inside a transfixing sphere. Following the impact, the lump exploded and thousands of pieces flew in all directions ... bewildering the thunderstruck River Princesses. Their paddles had fallen dead and were dragging along in the water, just as their chatter in the wind. A loud ... "WOW!" ... broke the silence, followed by a resolute "I, will get you back!" With it, 'the river of time' had obviously resumed it's flow, as it traversed, just as before, predictable and in a straight line ... while the words "I, will get you back!" caught up ... to me ... once more. M. van Gaalen Sr. Mount Brydges, maandag, 3 september 2018 GO TO INDEX ZIJN WERELDJE Port Stanley, Canada dankt haar naam aan Edward Smith-Stanley (1799-1869), de latere eerste minister van Engeland, blijkbaar uit erkentelijkheid voor zijn bezoek aan het nabijgelegen Port Talbot. Het was een warme, zonovergoten dag en zodoende waren velen in de auto gestapt en op het strand beland. Een van die velen was ik. Het water in het meer (Lake Erie) was redelijk warm. Vlak voor mij zat een leuk, helder kind in het water met kleurrijke schepjes en een stel emmertjes te spelen. Zo nu en dan gooide hij de emmertjes een voor een leeg en liep er een stroom van water met zand over zijn beentjes weg. Af en toe sloeg hij met zijn handjes in het water en schaterde dan, vooral als de spatten her en der heenvlogen, van het lachen. Hij leefde toch echt, geheel alleen, in zijn wereldje - zo scheen het tenminste op het eerste gezicht. Ik vroeg mij af, terwijl ik daar zo zat, wat er nu eigenlijk in zijn hoofdje omging. Ja, de schepjes, de emmertjes, het zand en water bepaalden vrijwel geheel de grenzen van zijn wereldje, maar ik nam waar dat hij op gezette tijden, al was het maar van korte duur, toch ook om zich heen keek of met volle aandacht naar iemand. Dat laatste bracht mij ertoe om, als een verkenner, op veilige afstand achter hem langs door het water te lopen, zodat ik goed zou kunnen zien wat hij zag. Op enige meters van hem zat, lag of stond daar, zo aan de rand van het meer, een eindeloze rij van zonaanbidders - al betrof het de eerste rij van een tribune. De een glimde van de zonnebrandolie; een ander viel op door een reusachtige buik; weer een ander had vrijwel geen kleren aan en had zich, naar ik vermoedde om die reden, vreemd genoeg toch maar wat teruggetrokken achter een verfomfaaid windscherm; een oudere heer deed zich met veel lawaai tegoed aan "frisdranken"; een op leeftijd zijnde dame zat met een strak gezicht langdurig in de reisgids "Leuke Dagreisjes Voor Morgen" te kijken; een groepje kinderen, van zo'n jaar of twaalf, zongen heel serieus en met verslagen gezichten: "Yesterday, all my troubles seemed so far away ..."; en een had zijn stoel verlaten en daarop een pen met de nodige vellen papier achtergelaten. Toen ik daar in het water even stil stond, herhaalde, vlak voor mijn ogen, het hele beeld zich enige malen. Het olijke jongetje speelde met de emmertjes en schepjes ..., keek om zich heen ..., keek heel strak naar iemand ..., dacht na ..., en knikte vervolgens met zijn hoofdje alsof hij bevestigde dat hij het - wat dat ook mocht zijn - gezien had. Geheel onverwachts stond hij op en liep, al waggelend, naar zijn tamelijk jonge moeder, die op een badhanddoek, in een soort van een trance, lag te bakken. Hij plofte naast haar neer ... De wonderschone zon danste op zijn gezicht, de aangename wind streelde en speelde met zijn haar, en het zachte, doordringende en ontspannende geneurie van het klotsende water ... Het knaapje had geen schijn van kans! ... Hij leefde toch echt, geheel alleen, in zijn wereldje - ... M. van Gaalen Sr. Mount Brydges, dinsdag, 2 augustus 2016 GO TO INDEX MIJN STOK Het getik van zijn stok klinkt mij vers in de oren. Bijna elke dag, om klokslag zeven uur, marcheert langs onze villa in Ottawa een oudere heer. Zijn zware, donkerblauwe mantel en heldere, scherpe ogen schetsen een duidelijk, statig beeld van hem. Het is zonder twijfel een man van principe, een man met connecties en gezag. Vorig jaar, in het hart van de winter, hoorde ik op een dag, nota bene in de villa, een doffe dreun. Met grote spoed begaf ik mij in de richting vanwaar ik meende dat die dreun gekomen was en midden op het trottoir lag deze heer. Hij was uitgegleden en neergesmakt. Enige flinke stappen verderop lag zijn stok. Nadat ik hem weer in het zadel geholpen had, hadden wij een kort gesprek. Dankbaarheid straalde van zijn gezicht en met glinsterende ogen, waaruit enige zelfspot zich openbaarde, zei hij, alvorens zijn wandeling te vervolgen: “Toen ik viel en op het trottoir belandde, maakte ik mij zorgen over mijn al jaren overbodige, oude vriend - mijn stok. Hij staat altijd geduldig voor mij klaar en klaagt bovendien nooit! Zou ik hem dan zomaar in het voorportaal laten staan?” Dit kwam op mij wel wat vreemd ... tamelijk excentrische over, daar het mij eerst juist zo’n nuchtere heer scheen te zijn. In die laatste gedachte werd ik echter gelukkig weer gesterkt toen ik, de volgende dag, tussen mijn post een keurig met de hand geschreven briefje van hem aantrof ... “met dank voor de door u geboden hulp” ... -- Jaren geleden, ben ik eens met spoed naar een ziekenhuis gebracht, daar ik mij bepaald niet goed voelde. Snel bleek dat ik een verstopte hartader had en zodoende terstond moest worden gedotterd. De procedure verliep vlot en was een groot succes. Sindsdien heb ik wel dagelijks de nodige medicijnen ingenomen - voor cholesterol, etc.. Recentelijk bracht ik een bezoek aan mijn huisarts en vroeg haar of dat opnieuw bekeken zou kunnen en moeten worden. De dokter willigde mijn verzoek in, besloot mijn algemene conditie in kaart te brengen en maakte voor mij een afspraak voor een consult met mijn cardioloog. Tot mijn tevredenheid vernam ik van hem dat de uitslag gunstig was en dat bepaalde medicijnen afgebouwd konden worden. Toen ik diezelfde dag voor het avondeten aan de tafel zat, zag ik mijn doosje met medicijnen staan, die ik gedurende meer dan vijf jaar geslikt had. Mijn gedachten namen prompt een vlucht in spiegelende wolken van weemoed en ...: ... waarom zou ik ze laten staan? ... misschien morgen ... of overmorgen ... we zullen wel zien. ... een “overbodige, oude vriend” ... “wel wat vreemd ... tamelijk excentrisch” ... “- mijn stok.” Matthijs van Gaalen Sr. Mount Brydges, donderdag, 17 december 2015 GO TO INDEX THE BELLS ARE CALLING It is November 11th The bells are calling Not for joy The bells are calling To wake us up, stir our memory, and to warn us The bells are calling All of us to places we can not walk by, sail around or fly over The bells are calling We hear the moans ... the pain The bells are calling We see and touch the tears, the wounded and fallen The bells are calling For this is the place were trails of footsteps ended ... and dreams died The bells are calling We look around ... here we stand ... on holy ground The bells are calling Summoning us to stay and pray ... till the darkness is taken away The bells are calling Matthijs van Gaalen Sr. Mount Brydges, vrijdag, 17 oktober 2014 GO TO INDEX KIJK ! Beste Mevrouw L......., Daar sta ik dan met de knop van de deur in mijn hand ... De eerste dag van een nieuwjaar is voor u begonnen. Wat die brengen zal weet u niet, ik niet en ... niemand. Wij leven, in zekere zin, allen in een wereld met verrassingen - draaien, kolken. Sommige mensen geloven, terwijl andere weten ... maar meer ook niet. Er is een kans om er iets van te proberen te maken - te geven, te nemen, zelf, een ander. Hoe de rivier van ons leven ook suist, stroomt of strompelt, toch komt die massa druppels ergens terecht. Een voor een duiken zij over de drempel. Wie zal hen daarachter wegen? Lucht of licht? Laten we eerst nog maar even lekker koffiedrinken. Daar sta ik dan met de knop van de deur in mijn hand ... ... Ik kom, gezellig, gefeliciteerd, maar ... kijk! Matthijs van Gaalen Sr. Mount Brydges, dinsdag, 15 april 2014 GO TO INDEX WAAR IS IEDEREEN ? Laatst stond ik met mijn zoontje bij een grote, woeste plas, waar hij broodkruimels in gooide. De broodkruimels dobberden in het rond en dreven geleidelijk aan in alle richtingen weg. In mijn gedachten, zei ik tegen mijn zoontje: "Zie, zo gaat het vaak, over de jaren, met families ook. De één gaat hierheen en een ander daarheen. Velen verdwijnen vlak voor onze voeten onder de golven en sommigen gaan ver weg over de rand." Terwijl wij daar zo stonden, riep ik luidkeels: "Waar is iedereen?" Tot mijn verbazing kwam er geen enkel antwoord en plots sloeg een vorm van paniek hard toe - ik begreep dat ik ook ergens, op een erg eenzame plek, ronddobberde. Héél even meende ik, vreemd genoeg, te horen: "Waar is iedereen?" De stilte verstomde echter alles - het was daar woest en ledig in mijn gedachten. Matthijs van Gaalen Sr. Mount Brydges, zaterdag, 18 september 2010 GO TO INDEX LICHT Als kind vond ik het prachtig wanneer de rook van een uitgeblazen kaars snel en statig rees om dan, in allerlei grijze, trage onsamenhangende, sprookjesachtige slingers wat te dwarrelen. Na de dood van mensen wordt er vaak evenzo gedacht. Het overlijdensproces heeft immers ook een dromerige, fascinerende, magische kant. Het is alsof de geest van de overledene nog een tijdje, tot in de verste hoeken van onze wereld, blijft rondhangen. Maar hoe tragisch, indrukwekkend of bekoorlijk die laatste momenten mogen zijn, toch gaat het bij een kaars voor alles om licht, en ja, dan graag wel puur, warm en sfeervol. Bij mensen is dit niet anders. Voordat iemands kaarsje uitgeblazen wordt - soms tergend langszaam, maar vaak zo abrupt - is er dat leven ... even ... een leven. Matthijs van Gaalen Sr. Mt. Brydges, dinsdag, 11 mei 2010 GO TO INDEX KINDEREN Gisteren kwam een buurman zijn drie dochtertjes, Wilma, Ans en Elsje, ophalen die met Lize, onze jongste dochter, aan het spelen waren. Jacqueline, een oudere zuster van Lize, was met haar moeder naar het ziekenhuis gegaan omdat zij een duim op school bezeerd had met basketbal. De buurman vertelde dat hij jaren geleden, tijdens het skien, een duim gebroken had. Hij had zich aan iets gestoten en toen hij uren later zijn handschoenen uitdeed, om een kopje koffie te drinken, zag hij dat hij maar beter naar het ziekenhuis kon gaan. Terwijl hij zo zijn relaas deed, luisterde Elsje (5 jr.) aandachtig en vroeg, toen haar vader uitgesproken was: "Heeft u die koffie nog opgedronken, Papa?" Matthijs van Gaalen Sr. Mt. Brydges, zaterdag, 30 januari 2010 GO TO INDEX GATSBY Sitting on my porch Looking across my lawn I see Gatsby’s house All day and from dusk to dawn I sometimes see him Starring across the bay Then he’s gone Until the next day He throws huge parties Every other week, He just wanders around Looking for whom he seeks At one of those parties I met him I searched for him high and low He sounded ambitions His smile seemed to glow We talked of his past How he had gone off to war Educated at Oxford I learnt, of him, more and more One day Jordan Baker came around She told me Gatsby wanted to meet Daisy I heard of love they had shared I found out it was all crazy Nevertheless, I invited Daisy to tea The time was set for four o’clock She came inside and sat herself down Then at the front door came a knock Gatsby stood there in the rain So I invited him in without delay They talked for a while Forgetting the tea on the tray. We then went to Gatsby’s house It was an amazing sight That afternoon I saw the truth He himself was truly Gatsby’s might He was careful and charming The smile caught ones eye His stride was wide and his face was sure But all the while his heart seemed to die He was caring and cruel With his wealth came the laughter That never reached his lips For one reason that I would find out after. His love for Daisy never withered For five years he’d missed her Planning and growing in wealth Everything he made of himself was only to get her He knew how it should go Impossibilities were possible The past was not past The future was changeable His belief in possibilities Gave him his wealth But ignorance Made him lose his love and his health He was a man of ambition, Of principle and strength He dreamt of possibilities But at length.... Puff and smoke say it with coke! Matthijs van Gaalen Jr. Mt. Brydges, Sunday, 28 november 2004 GO TO INDEX DE SPIEGEL U kent mogelijk mijn vriend de schrijver, toch zal ik hem bij naam niet noemen. Hij vertelde mij: "Niet zo lang geleden nam ik een prijs in ontvangst voor een van mijn boeken. Door deze en gene werd ik toegesproken. Aan de lovende woorden kwam geen eind. Op een afwezig moment, dacht ik, voor die kerel moet ik ook klappen en begon nota bene ... . Toen ik het me een seconde later realiseerde, moest ik om het voorval hard lachen! Een paar dagen nadien ontving ik een briefje. Geachte heer ..., Bij deze schrijf ik u wat mij al jaren dwarszit. De meeste mensen kijken op een geschikt moment in een spiegel om slechts zichzelf te zien. De "spiegel" van schrijvers is niet van glas en zilver, hij is van papier en inkt. Zij willen niet slechts zichzelf zien, maar vinden dat zij door velen aanschouwd moeten worden. Meneer ..., het spijt me dat het zo is, maar uw soort is heel arrogant!" Sprakeloos stond ik naast mijn vriend op de stoep. Het was stil - doodstil, geen lovende woorden, geen applaus - en geen geschikt moment ...... voor een spiegel! Matthijs van Gaalen Sr. Mt. Brydges, zondag, 28 september 2003 GO TO INDEX YOU ARE NOT SUPPOSED TO ASK FOR ... At the cash register, a little boy was standing beside his elderly grandfather. While he pointed, with his small finger, at some candy, he said seriously: "Grandfather, I think that I will like this one." !! Matthijs van Gaalen Sr. Mt. Brydges, maandag, 4 december 1995 GO TO INDEX DE SCHRIJVER Jaren geleden ontmoette ik een oude schrijver, die mij uitnodigde om eens op bezoek to komen. Op een zekere middag klopte ik aan zijn deur en werd prompt binnengelaten. In zijn studeerkamer zag ik, in een eikenhouten kast, al de boeken van de schrijver's hand. Het maakte diepe indruk op mij! Naast een oude schrijfmachine lagen ook nog eens stapels papier op de vloer! Waren het ongepubliceerde werken? De oude man strompelde het kamertje in, begroette mij en ging tegenover mij in zijn stoel zitten. Na wat heen en weer gepraat, vroeg ik hem of hij soms ergens spijt van had - doelende op een ongeschreven werk. De schijver zuchtte eens diep, dacht na, "keek" in een glaasje en zei: "Ja ... , ik heb teveel geschreven. Het doel van het schrijven is in te spelen op de verbeeldingskracht van de lezer. Als ik het over kon doen, dan zou ik slechts één groot verhaal schrijven. Het komt overeen met een enorme afdruk van een rechterpoot in gesteente. Er is er slechts één, geen teken van komen ... noch van gaan, er zijn ontelbare vragen ... maar geen antwoorden, en het - die ene afdruk - werkt eindeloos in op de verbeeldingskracht. Ik heb me, daarentegen, dus weggeschreven! Matthijs van Gaalen Sr. Mt. Brydges, vrijdag, 5 september 2003 GO TO INDEX ZO LEKKER Een heel jong meisje zat op de knieen van haar opa en keek verlangend naar een zuurstok die uit grootvader's jasje stak. Voorzichtig gingen de kleine vingertjes naar het lekkers, maar ze werden snel teruggetrokken zodra opa zijn hoofd maar iets naar haar toe draaide. Opa speelde zijn rol erg goed. Natuurlijk wist hij waar het kind zo verlangend naar zat te kijken. Hij was immers ook jong geweest en realiseerde zich dat de zuurstok aan smaak zou winnen naarmate de "strijd" er voor zwaarder zou zijn. Doelbewust bewoog hij dan ook af en toe zijn hoofd en keer op keer slaagde hij in zijn opzet - de vingertjes glipten als visjes weg. Na verloop van tijd, als een donderslag bij heldere hemel, zei hij enigszins nors: "Ik weet wat je hebben wilt!" De schrik sloeg het arme kind om het hart, haar wangetjes werden wat rood en met een bezorgde blik keek zij naar haar grootvader. Spoedig ebde de spanning weg toen opa de zuurstok uit zijn jasje haalde en aan haar gaf. "Zo moet je het likken," zei opa, "heel rustig en met je ogen dicht!" Het meisje ging liggen in de armen van haar grootvader en genoot zichtbaar van elke lik. Jaren verstreken en het meisje dacht nog vaak terug aan die bijzondere zuurstok. Zo nu en dan kreeg of kocht ze er een, maar geen smaakte er zoals die! Ik vertelde dit verhaaltje aan een jong meisje en legde uit waarom die zuurstok juist zo lekker geweest was: "Die zuurstok had immers een extra ingredient - hij zat namelijk bordevol met liefde!" Het jonge meisje keek me nadenkend en verlangend aan en zei: "Zijn er daar nog meer van?" Matthijs van Gaalen Sr. Mt. Brydges, maandag, 8 april 2002 GO TO INDEX VLIEGEREN U kent ze wel de hedendaagse technologen. Mijn vriend was omgeven door allerlei ultra moderne elektronische apparatuur. Velen waren uitvindingn van hem, en steeds weer duwde hij de grens van het mogelijke voor zich uit in het rijk van het vroegere onmogelijke. Toch sloeg de vermoeidheid eenmaal onverwachts en hard toe! Lang veracht, maar nu was het zover! Mijn vriend sliep en droomde. Nee, niet van computers, ... beelden uit zijn verleden speelden door zijn hoofd. Hij zag zichzelf, als een fantaserende jonge jongen, op een ouderwetse dijk met een vlieger - vliegeren! De wind woei door zijn haren, de zon spiegelde op de vlieger en watten dreven voorbij en staken af tegen de strak blauwe lucht. Zo nu en dan zag hij daar een hond, een beer, of een gezicht. De traditionele school was niets voor hem en hij maakte en beklom zijn eigen ladder. Plots schrok mijn vriend wakker. Verbaasd keek hij in het rond naar alles wat hij zo ontworpen had. Voor het eerst kreeg hij een vreemd gevoel - een zekere afkeer van al die knopjes, lichtjes, bieps, berichten, het gezoem en de geur van plastic. Een paar minuten later stapte hij op - hij wist wat hij ging doen! Spoedig stond hij in een bijna prehistorisch winkeltje - zoals hij die vroeger gekend had. "Meneer," vroeg hij het oude glimmende baasje, "heeft u ook een eenvoudige vlieger?" Geheel onverwachts kwam mijn vriend thuis en riep zijn kinderen, die met een "station" bezig waren, en zei: "K om, wij gaan vliegeren." "Vliegeren! Wat is dat?" vroeg een. Snel reed hij naar de groene aarden dijk van weleer - er lag nog een stukje - achter een veel hogere en zwaardere betonnen dijk. Welk jong kind zou het wagen om daar van af te rollen? Spoedig was mijn vriend aan het vliegeren. De lucht was somber grijs, de wind rukte gemeen hard aan de vlieger en de stank sloeg in zijn gezicht. Slechts na enige momenten keek hij om zich heen en zag nog net z'n jongste zoontje weglopen - ,of liever, waggelen. De vlieger werd gestreken en opgerold. "Jammer, hoe is het ... mogelijk!," zei hij. Mijn vriend treurde en had spijt! Matthijs van Gaalen Sr. Mt. Brydges, woensdag, 6 september 2000 GO TO INDEX THE UNSEIZABLE LIFE Recently I attended the prom of students from a high school. One by one the students left late at night the Hilton Hotel. Cars were standing ready ... the one goes this way and another goes that way. In a certain sense that is too bad, but a new day will dawn - in London, Rochester, Calgary, Beirut, etc.. ... This “day” is over! On a picture there are formally dressed, young persons. They appreciate the moment and look full of confidence and with bright eyes at the camera ... at the future. They like challenges, nice dreams and to start with a, unseizable, new life. It is unseizable seeing that, for instance, happiness is an experience and not a possession. Those who continually look back are unsuitable for the coming “day.” For the time being that - the consciously looking back, does not cross their minds and therefore they will not do that. Later, when the coming “day” is grey and the day is less suitable than it at the time was expected to be, than they will at times look back. The turret (tank) will be turned, and ... the past “day” lays, just as unseizable, again right in front of them. The nice picture is already there! HET ONGRIJPBARE LEVEN Laatst woonde ik een afscheidsfeest bij van leerlingen van een middelbare school. De leerlingen verlieten ’s avonds laat één voor één het Hilton Hotel. Autos stonden klaar ... de één gaat hierheen en een ander daarheen. In zekere zin is dat jammer, maar er breekt toch ook weer een nieuwe dag aan - in London, Rochester, Calgary, Beiroet, etc.. ... Deze “dag” is voorbij! Op een foto staan formeel gekleede, jonge mensen. Zij waarderen het moment en kijken vol vertrouwen en met heldere ogen naar de camera ... naar de toekomst. Zij houden van uitdagingen, mooie dromen en beginnen aan een, ongrijpbaar, nieuw leven. Het is ongrijpbaar omdat b.v. levensgeluk een ervaring is en geen bezit. Zij die almaar omkijken zijn ongeschikt voor de “dag” van morgen. Voorlopig komt dat - het bewuste omkijken niet in hun op, en zij zullen het daarom ook niet doen. Later, als de komende “dag” soms grauw is en de dag minder geschikt is dan hij toen scheen te zullen zijn, dan zullen zij wel eens omkijken. Het geschutstorentje (tank) wordt dan verdraaid, en ... de “dag” van toen ligt dan, eveneens ongrijpbaar, weer voor hun. De leuke foto is er al! Matthijs van Gaalen Sr. Mt. Brydges, vrijdag, 9 juni 2006 GO TO INDEX KRUISPUNTEN Bij een paddestoel van de A.N.W.B., stond een van mijn vrienden zich af te vragen waar hij nog naar toe zou fietsen. De ene plaats leek hem wat te ver, het fietspad naar een andere bestemming glooide flink, boven het zuiden hingen grote, donkere wolken en om nu rechtsomkeert te maken, nee, daar had hij ook geen zin in. Zo stond hij te wikken en te wegen, toen het plotseling in hem opkwam dat dat ook een beeld is van het leven. Hoewel hij het niet gezocht had, was hij daar ineens in de greep van de ernst. Hij dacht aan onbekenden, vrienden, familie en aan zijn ouders. Welke wegen - van geboorte tot dood - hadden zij bewandeld? In grote lijnen zag het er vrij somber uit. De één had deze ellende meegemaakt en een ander was er nog beroerder vanafgekomen. Eens hadden zij allen in een wieg gelegen en de meeste vol moed hun eerste stapjes gezet op de aarde, maar wat was hun lot geweest? Wat was er gebeurd met het onbezorgde, jonge leven? Nu begreep hij wat een dove, oude opa hem eens in het oor “gefluisterd” had: “Het leven zou eigenlijk andersom moeten zijn!” Op het eerste gezicht leek hem dat zo gek nog niet, maar ... om het leven te beginnen met een ongeluk, of jaren van verdriet, en van een volwassene een baby te worden ... nee, dat was helemaal niets! Eensklap werd mijn vriend opgeschrikt en goed wakker geschud door het gebel en geroep van een voorbij fietsend schoffie: “Sta niet zo te suffen op het midden van het pad ... zo kom je nergens ... doorfietsen!” Matthijs van Gaalen Sr. Mt. Brydges, donderdag, 27 april 2006 GO TO INDEX EEN BEELD Bij een vrij onbekend kasteel in Gelderland staat een héél oud, groot, tijdloos beeld van een wonderschone vrouw. Toen ik daar, zo van een afstand, naar stond te kijken, dacht ik: In welke tijd zou zo iemand eigenlijk passen? Waar denkt ze aan? Het is heel duidelijk dat zij niets gemeen heeft met het platte en aardse - haar hemelse blik geeft daar uitsluitsel van. Tot mijn verbazing stond er op het voetstuk van het beeld, nota bene met grote letters: DE ROMEINSE TIJD. Hoe kon dat bestaan? De Romeinse tijd was juist erg ruw en één van onbeschrijfelijk, barbaars geweld. Het beeld gaf dat niet weer en fungeerde dus als een instrument van een geschiedkundige leugen. In een opwelling besloot ik dan ook het marmeren beeld direkt aan diggelen te slaan - nee, niet nog eens eindeloos dralen. Precies op het moment dat ik de eerste klap, met een eind hout, zou uitdelen, bedacht ik me: Gemene, grove brokken getuigen van de harde waarheid, maar de waarheid past niet bij die tijd. Het beeld, hoe walchelijk het ook is, is een produkt van die tijd - één en al bedrog! Schuin achter mij zat een oud mannetje op een bankje en ik besloot om maar even naast hem te gaan zitten. Ik moest toch nog eens goed over het beeld nadenken. Het was een prachtige, rustige dag en daar zaten we dan naar dat valse beeld te kijken. Het duurde echter niet lang voordat er een gesprek tussen ons op gang kwam. Het baasje - naar ik later vernam de baron - vertelde mij waar “hij,” jaren geleden, het beeld uit de Tyrrheense Zee had opgevist en hoe hij het, met grote moeite en veel zorg op een grote vrachtwagen, naar Gelderland gebracht had. Van kenners had hij vernomen dat het beeld bedoeld was als een stil en waardig protest tegen het onbeschofte en onmenselijke van de Romeinse tijd. “In onze tijd denken wij dan aan ... “I have a dream ...” Vindt u het beeld ook niet prachtig?” Sprakeloos zat ik op het bankje. Het eind hout viel uit mijn hand op de grond, en ik stamelde ..... “Ja, ... ja .... dát vind ik ook!” Op slag veranderde ... mijn beeld van het beeld. Op slag veranderde ... ik! Matthijs van Gaalen Sr. Mt. Brydges, maandag, 31 juli 2006 GO TO INDEX HET IS MAAR HOE JE HET BEKIJKT Als je je omdraait ligt het verleden voor je. Matthijs van Gaalen Sr. Mt. Brydges, vrijdag, 9 juni 2006 GO TO INDEX KLIK ... KLAK In een klein plaatsje staat op de top van een heuvel een prachtige kerk. Zeker als de zon schijnt is de kerk een lust voor het oog - het schittert dan in de zon. In de kerk is een indrukwekkend pijporgel, fijn houtwerk en hangen grote, gesmeden kandelaars. De giften van vele generaties zijn duidelijk zichtbaar. Twee begaafde jonge musici wilden wel eens, na een avonddienst, in de kerk op het orgel en een trompet spelen. Erg spontaan - zoals dat wel meer bij de jeugd opborrelt - besloten zij op goed geluk naar de kerk te gaan. Na afloop van de dienst stonden zij even met een paar bekenden aandachtig te praten. Juist gedurende die paar minuten had de erg schappelijke organist het orgel op slot gedaan en de kerk verlaten. Vanzelfsprekend waren de twee musici, toen zij zich dat realiseerden, enigszins teleurgesteld, maar zij waren er zich bewust van dat het eigenlijk hun eigen fout geweest was. Als zij er maar één telefoontje aan gewaagd hadden ... . Al met al zat er niet veel anders op dan er het beste van te maken en zodoende zaten zij even later met een handjevol, voornamelijk oudere, leden van de kerk in de zogenaamde koffiekamer aan een tafel te praten. Het ontbrak hun daar niet aan gezelligheid, vriendelijkheid, de nodige chocolaatjes, heerlijke versnaperingen en de prima gezette koffie. In het donker was de kerk van een afstand heel goed zichtbaar en leek op een fonkellende diamant in de nacht, maar ... het was daar zo stil! Het “U zij de glorie” galmde die Paaszondag niet door lucht, en dat was toch de bedoeling geweest van de musici. Zij hadden echter hun les geleerd en dit zou hun, zo hadden zij zich reeds voorgenomen, niet gauw meer overkomen. Is het verhaal hier mee klaar? Nee, er is tenminste nog één les. ... Sloten hebben toch ook een groot nadeel - zij bepalen ... zij sluiten uit. En juist op die macht zijn sommige mensen erg belust, en zij fungeren dus graag als een autonoom slot. Voorop hun lippen liggen dan ook de woorden: “Ik be ... sluit!” De kerk op de heuvel ... Waren er soms teveel “sloten?” Vindt u deze veronderstelling een te grote stap? Luister en leer! Het zal daar spoedig geheel stil zijn ... De kerk gaat immers (niet vanzelf) ... op slot! KLIK ... KLAK Matthijs van Gaalen Sr. Mt. Brydges, zondag, 19 februari 2006 GO TO INDEX BEETHOVEN Not that long ago I went to a play . . . This time it was not a play by William Shakespeare, but one about the life of Ludwig von Beethoven. I was early and decided to spend an hour or so by the water. It was a magnificent day! The water was very still and looked like an immense crystal mirror. In the distance I saw a young boy and girl, Romeo and Juliet, in their canoe gliding through the water underneath a cobblestone bridge. Even more remote, on the other side of the water, were some very beautiful houses dotting the landscape like sparkling diamonds. On occasion, right in front of me, a swan would float by. With her snow white coat and lively eyes, she was a sight to behold - a princess unequaled by anyone else. I was sitting on a bench taking all of this in, while in the distance the music of Beethoven was played. Of course I had heard this piece, “Eroica,” before, but now it was different - a total experience - so impressive and unique. Wasn’t it Haydn who, commenting on a performance, said: “Music will never be the same anymore?” . . . all of a sudden I realized that an elderly gentleman was sitting beside me. He was wearing a dark suit, had a beautiful white beard, and his eyes were bright and shining. I thought, if the swan looks like a princess, he most certainly looks like a prince! It was obvious to me, from his facial expressions, that this gentleman had intensely observed me for some time. It came then as no surprise to me that, after we had greeted each other, he said: “This is a very nice place and then the music. I have noticed that you . . . that you were immersed in the music.” After I had nodded with my head, he gave me a private lecture - a monologue - as if he was my professor. . . . “With your permission, Sir . . . Did you see those birds - those sparrows flying out there while we were listening to Beethoven? They were flying in a group, sweeping at random. Suddenly they flew right, left, up, down, and seemingly in whatever direction they chose. For scientists this is a mystery. How does this work? How can they pull off such a feat? The answer to this puzzle can (most likely) be found in realizing that it is a very automated process. A comparison can be drawn to people who play an instrument. Obviously, they don’t think about every key they press or string they pluck - it is done before they know it. In other words, the fingers know what to do while the brain is less involved than when they had to play the piece for the first time. Clearly there is a disconnect. If we take this now one step farther, then it is also possible for you to think, when you are listening to Beethoven, that it is you who are playing. Yes, you can even think that you are the creative genius who’s music is being performed. In a way, you become deeply involved in and learn the thinking processes of Beethoven. This implies that you can become very creative and, for that matter, also very intelligent with relatively little effort. Is this plagiarism or a form of delusion - grandeur? No, no it is not. Every person daily incorporates knowledge gained from others, and all kinds of unique experiences, into his being. This is what we commonly call learning. So if a person thinks that he is Napoleon, he has to wonder which Napoleon. If you ask if I can proof all of this, I will say that I have learned that doubters always ask for proof, but, for the rest of us, a healthy brain will do. May I point out that many composers “borrowed,” in different ways, from the works of fellow composers, and that every psychologist has been greatly influenced, for instance, by Sigmund Freud and his thinking processes.” After this monologue, the “professor” was getting ready to leave. He was reaching for his hat, and was apparently in a rush. However, I still quickly asked him for his name. With a very friendly smile on his face he said: “Who am I? Maybe the better question is ... Who am I - today, tomorrow, seven months from now?” A black Limousine stopped close by, a door opened and on a “carpet” of Beethoven’s amazing music his name flew away. Matthijs van Gaalen Sr. Mt. Brydges, donderdag, 20 october 2005 GO TO INDEX SLECHTS EEN VERHAALTJE? De verteller vertelde en vertelde. Ook al speelde hij vaak met de tijd, Hij raakte het kwijt. Zijn dagen waren eigenlijk vergaan, Toch bleef hij nog een jaartje staan. Plots viel hij om, Maar niemand gaf er iets om! - Zo vertelde een verteller aan een paus ... en ... Ook hij kreeg ... toen ... applaus! Matthijs van Gaalen Sr. Mt. Brydges, woensdag, 31 augustus 2005 GO TO INDEX EEN LOTJE UIT DE LOTERIJ Enige weken geleden zat ik, in Rotterdam op de Lijnbaan, op een bankje. Naast mij zat een oudere heer en een jong meisje met een speelgoed poesje in haar armen. Geheel spontaan vertelde hij mij het volgende: “.... mijn vader was een heel eenvoudige man - hij was een boertje op de hei in Drente. Ik vroeg mij af, al toen ik heel jong was, wat doe ik hier? Dit is niets voor mij! Jaren later kocht ik op een zekere dag, gewoon voor de lol, een lotje en ... het was werkelijk een lotje uit de loterij! Ik besloot het boerderijtje van de hand te doen en de bloemetjes maar eens buiten te gaan zetten. Zo reisde ik samen met mijn vrouw de hele wereld af. U kunt het haast niet bedenken, of ik ben er zeer waarschijnlijk wel geweest. Jammer genoeg knapte ik er eigenlijk niet eens van op. De hele wereld is door de mensen zo’n beetje platgetrapt. Op de zuidpool zag ik nota bene in de sneeuw een zak van borrelnootjes liggen en bij de watervallen, in Canada, is het helemaal een gekkenhuis. Al na een paar reisjes had mijn vrouw er schoon genoeg van. Zij bracht haar tijd liever thuis door, maar ik sleepte haar, tot zij plotseling overleed, met me mee. Dat was een harde, rake klap voor mij. Pas toen begreep ik wat ik, in mijn dwaasheid, gepresteerd had - niets! Ongeveer een maand nadien, besloot ik een middagje naar Rotterdam te gaan. Ik werd immers bijna gek van de muren in mijn huis. Niet ver van hier, slenterde ik door een straatje en liep langs een ijskraampje. Ik zag daar een vader met twee kinderen vandaan lopen en dat een kind, aan de overkant van de straat, het toekijken had. Hoe het in mij opkwam weet ik niet, maar ik kocht prompt twee ijsjes en gaf er een weg. Meneer, dat was mijn tweede lotje uit de loterij. In de ogen van dat kind zag ik een geheel nieuwe wereld! ...” Terwijl wij daar zo op het bankje zaten, vloog een vliegtuig met veel lawaai over ons heen en werd ons gesprek even onderbroken. Naar het vliegtuig wijzend, vervolgde hij: “... zulke vuile strepen zal ik niet meer trekken. Ik loop de deur van geen enkele kerk plat, maar de (Bijbelse) gelijkenis van de verloren zoon is mij wel bekend - hij verkwiste zijn erfdeel. Als wij nu “ons” deel - de wereld zo liefdeloos verkwisten, waar staan wij dan? ... en wat blijft er voor “onze” kinderen over? Ik vrees van niets!” Na mij gegroet te hebben, liep hij met zijn lachende kleindochtertje aan de hand weg. Ik hoor hem nog zeggen: “Kom, wij gaan een ijsje ....” Matthijs van Gaalen Sr. Mt. Brydges, dinsdag, 17 mei 2005 GO TO INDEX THE WINDING ROAD Through the forests and all around The pavement must go over much rugged ground Thus is my life It is full of strife Running away from the aftermath A yellow line marks the path I am guided by a "friend" I have left a legacy with no end Over the horizon it will go Never ending, all will know Looking around and you will see People have driven over me Parents, teachers, and many more Slamming my face into a shutting door The light of morning is a sign to a new day. A day that holds something that none can say. Matthijs van Gaalen Jr. Mt. Brydges, March 2005 GO TO INDEX DE KLOK Hij tikt en tikt Heen en weer Slag na slag Uur na uur Dag in, dag uit Jaar in, jaar uit Hij staat niet stil Wacht niet Stopt niet Twijfelt niet Geeft niets terug Loopt maar in het rond Lijdt naar de dood, vanaf de schoot Dan deze of gene Of deze en gene Ook al blijft hij dan toch nog tikken Het kan niemand niets vertikken! Matthijs van Gaalen Sr. Mt. Brydges, vrijdag, 16 april 2004 GO TO INDEX " DAT ZOU GEWELDIG ZIJN ! " Niet zo lang geleden bezocht ik, door nieuwsgierigheid gedreven, een optimistclub. Het volgende is mijn relaas. Toen ik het gebouwtje, van de optimistclub, betrat overviel mij de vlaggenzee. Overal, waar ik ook keek, hingen vlaggen. Het leek wel een vlaggenwinkel! Bij de deur werd ik netjes begroet door een vriendelijke man, die mij al jaren geleden had uitgenodigd om eens te komen. Na wat heen en weer gepraat, vroeg ik hem wat hem nu zo trok in de optimistclub. "Wel," zei hij, "ik ben een optimist en wij zijn hier allen optimistisch. Neem nu mijn vader, die man zag alles somber in ... de economische afgrond, ziektes en oorlogen. Mijn grootmoeder was helemaal zo'n zwartkijker ... de wereld vergaat, verdoemenis, hellevuur en dan dat eeuwige geklaag. Het was niet te geloven - verschrikkelijk!" Medelevend knikte ik mijn hoofd en vroeg hem: "Hoe denkt u dat de wereld er voor zou staan als die twee keer zo groot zou zijn?" "O, meneer sprak hij, "dat zou geweldig zijn!" Gedurende een kwartier, ratelde hij vervolgens een hele lijst van redenen af, waarom het een zegen voor de mensheid zou zijn. Een paar maanden nadien liep ik weer naar de club. Nee, ik was geen lid geworden, maar mijn vriend had mij gebeld. Hij deed prompt de deur voor mij open en begroette mij uitvoerig - als een die nu ook tot de groeiende schare van optimisten gerekend kon worden. Zoals gebruikelijk spraken wij ook ditmaal eerst over koetjes en kalfjes, maar na verloop van tijd zei ik: "Om even terug te komen op ons gesprek van ... Ik heb nog eens over het een en ander na zitten denken, en vraag me af hoe u denkt dat de wereld er voor zou staan als die de helft zo groot zou zijn?" Met een lach op zijn gezicht, naar ik aanneem veronderstellende dat ik aan geheugenverlies leed, sloeg hij mij op de schouder en zei: "Daar hebben wij het toen toch over gehad! O, meneer, dat zou geweldig zijn! ....." P.S. Dit verhaal berust alleen op fantasie. Matthijs van Gaalen Sr. Mt. Brydges, woensdag, 3 december 2003 GO TO INDEX HET LINTJE Het was weer feest! In het centrum van de belangstelling stond Pa. Hij was een overwinnaar - een held. Pa schitterde aan alle kanten! Slechts enige minuten geleden had hij namelijk een lintje ontvangen, zij het uit handen van de burgemeester, maar dan toch namens Hare Majesteit! Het geklap wist van geen ophouden! Zo stond Pa daar dan, tussen een glunderende burgervader en een bewonderende echtgenote, voor de genodigden en belangstellenden. In een avond was Pa omgetoverd van een verscholen anarchist in een overtuigde monarchist! Het was een goed jaar geweest voor Pa. Na 35 jaar trouwe dienst bij een lampen fabriek had Pa het jaren geleden op zich genomen om zijn, door omstandigheden afgebroken, studie voort te zetten. Wat bewoog hem om verder te gaan? "Wel," zei Pa, "Je kan niet stil gaan zitten!" En, inderdaad, gelijk had hij. Het een en ander werd besproken met zijn vrouw en spoedig zat Pa te studeren. Vele nachten brandde het licht in het zolderkamertje. Voor zij naar bed ging bracht vrouwlief plichtsgetrouw iedere avond nog een kopje thee met een koekje. Pa hield immers toch zo van krakelingetjes. Hij rustte niet, Pa zwoegde en ploeterde voort! Eerder dit jaar promoveerde uiteindelijk Pa en ook toen was zijn blijdschap groot geweest. Na de indrukwekkende receptie werden Pa en Ma in een schitterende auto naar huis gebracht. Het was laat en tijd om naar bed te gaan, maar Pa (67) kon zo een, twee, drie niet in slaap vallen. In zijn keurig gestreken streepjes pyjama ging hij nog even naar zijn zolderkamertje. Het licht ging aan en Pa keek triomfantelijk naar de boeken en vele paperassen, totdat zijn blik op een familie foto viel. Zie, ik ben toch heel bijzonder ... dacht Pa, terwijl hij zo naar zijn ouders keek. Genoegzaam schoof Pa onder de lakentjes. Morgen ... ach wat gaf het, het doel was immers bereikt. De burgemeester had het zo accuraat gezegd: " ... een bijzonder ... " Pa stond op en prees zich gelukkig die dag; zijn schoonzoon was een speciaal eikehouten kastje aan het maken voor de zeldzame decoratie en er was op stel en sprong een lederen fotoalbum besteld. Pa verwachtte dat er een foto van hem in de krant zou staan, en dat was ook het geval, maar de kop van de krant ... Computer krijgt een lintje! Een onlangs geinstaleerde super comp. etc.. Pa's gezicht werd bleek, zijn wereld stortte ineen - vader, moeder, 35 jaar, zolderkamertje, kouwe thee, krakelingen en monarchist?.... - het was geen feest meer! Matthijs van Gaalen Sr. Mt. Brydges, dinsdag, 30 januari 2001 GO TO INDEX OPROEP Van mijn toren kon ik een bolle, zwarte hoed op twee oren bekoren. Hij had ook twee benen, en is nu verdwenen. Ik had die bolle, zwarte hoed kunnen kopen, maar heb het laten lopen. Nu zit ik met de spijt, hopelijk slijt dat met de tijd. Indien u echter goed nieuws hebt te vertellen, wilt u mij dan even bellen? Matthijs van Gaalen Sr. Mount Brydges, woensdag, 16 mei 2007 GO TO INDEX OVER DE PADEN ... Over de paden van ons leven, komen wij soms het verleden tegen. De ene keer worden wij beproefd en bedroefd. Een andere keer zijn wij vrij en blij. Mogen wij voor het verleden buigen en ,vooral zelf, van het goede getuigen! Matthijs van Gaalen Sr. Mount Brydges, zondag, 18 februari 2007 GO TO INDEX I WILL ... Recently I went to Canada Mall. Near a rather small stand stood a lady in a labcoat. She approached me and asked if I wanted to have my hands washed with a special product. Somewhat reluctantly, I agreed and soon a scoop of paste was laying on one of my hands. According to the lady the product was made with salt from the Dead Sea. After I had rubbed my hands, with the wet mixture, she rinsed them with some spray above a bowl. “Sir,” she said, “look at all the dead skin (floating in the bowl)! You can wash your hands with this product daily. Don’t they feel soft? I have a jar, which will cost you $35.00." Pointing at my wedding ring, she continued, “I see that you have a wife and you can thus share it with her!” With a smile, I replied: “Sharing? Oh, no!” “Well,” she said, “I can give you two jars for the price of one, and then you can give one to your wife.” “Sharing? Oh, no! I am not in the sharing business!” I said. Apparently, the lady didn’t know what to make of it and made a last ditch effort to sell to me the special product. With a questioning look - are you going to buy? - she said: “Sir, you can use it just once a week!” With a broad smile, I replied: “I will come back ... next week!” Matthijs van Gaalen Sr. Mt. Brydges, zondag, 26 november 2006 GO TO INDEX WHO KNOWS ? Yesterday evening, Caroline and I went for a walk in London. All of a sudden I noticed, just above the surface of a lawn, a sign on which a familiar name was written, Greene. While pointing at the sign, I said: “Greene!, Greene!,” and I thought: Who could that be?, pest control? (This lawn has been sprayed by ... with ...) When I came a few steps closer to the sign, I could read the complete text ... VOTE HARRY GREENE MAYOR Apparently it is election time, and maybe, just maybe, it is, after all, about ... “pest” control! Matthijs van Gaalen Sr. Mt. Brydges, zondag, 17 september 2006 GO TO INDEX EEN TENTAMEN Daar zaten zij met sombere gezichten over een tentamen gebogen. Allen waren het hele goede studenten en met hoge verwachtingen waren zij aan het tentamen begonnen, maar al spoedig was de moed hun in de schoenen gezonken. Ondanks het feit dat het hun laatste tentamen van het jaar was, stond er, vanwege de toegekende waarde, toch nog heel wat op het spel. Eén van de studenten had het blijkbaar zo voor gezien gehouden. Na slechts enkele woorden op papier gezet te hebben, had hij zijn tentamen ingeleverd. Andere studenten wisten er ogenschijnlijk ook geen raad mee, daar zij voor zich uit zaten te staren. Mogelijk hoopten zij op dat ene, heldere moment of durfden zij het niet aan om de pen neer te gooien en zo publiekelijk de zaal uit te lopen. in dat geval zouden andere studenten immers regelrecht weten hoe de zaken er voor stonden. Na het tentamen heerste er een slechte en zenuwachtige stemming onder de studenten. In dat opzicht hielp de klok bepaald niet - de dagen kropen voorbij. Een week na het tentamen besprak de professor het met de studenten. De sfeer was tot een uitzonderlijk dieptepunt gezakt en zodoende was die dan ook in de collegezaal om te snijden. De hoogleraar maakte, totaal tegen de verwachtingen in, een rustige indruk en nam zoals gewoonlijk het woord. Hij zei, onder andere, het volgende: Ik weet dat jullie erg begaafde studenten zijn en met veel zelfvertrouwen, enzovoorts aan dit tentamen begonnen. Het probleem, dat ik jullie heb voorgelegd, is zeer ingewikkeld. Tot nu toe heb ik niet het minste idee hoe ik er aan zou moeten beginnen, laat staan dat ik er al de oplossing voor gevonden zou hebben. Zo vergaat het ons soms in het leven - het is nu één keer niet anders. Toen ik zag dat één student, na niet meer dan enige minuten, zijn pen neerlegde en de zaal verliet, was ik benieuwd wat hij op mijn vraag - Hoe zou jij dit probleem benaderen en trachten op te lossen? - geschreven had. Op zijn papier stonden slechts een paar woorden, maar mijns inziens geheel juiste ... "Daar moet ik, om te beginnen, over nadenken." Matthijs van Gaalen Sr. Mt. Brydges, vrijdag, 1 juli 2011 GO TO INDEX This page was last updated on 03/15/2024 . The owner of the web site does not assume responsibility for typographical errors. This page is copyright ©2003-2024, Diana van Gaalen.